آئین مستان

تو دلم یه دنیا حرفه، که می خوام بگم براتون

تو بگو به من کجایی، تا ببوسم خاک پاتون

آقا جون دلم گرفته، مثل آسمون پاییز

می دونم مرغ دل من، دوباره کرده هواتون

با خودم یه نذری کردم، که اگه تورو ببینم

با همون نگاه اول، جونمو بدم براتون

گل زهرا، گل زهرا....

چه خوبه خونه ی قلبم، بشه جای تو همیشه

حک کنی رو صفحه دل، نقش روی دلرباتو

چی می شه یه بار شبونه، رد شی از کوچه قلبم

روی ماه تو ببینم، یا که بشنوم صداتو

ماروهم یه نیمه شب، تو نماز شب دعا کن

تاصبا برام بیاره، صدا و سوز دعاتو

بیا تا برات بمیرم، که به عشق تو اسیرم

الهی به جون بگیرم، همه دردو بلاتو

بیا تا دورت بگردم، حالا که اسیر دردم

بیا ای یوسف زهرا، ببوسم شال عزاتو

گفتی پر خون میشه چشمات، از غم داغ شقایق

الهی که من بمیرم، نبینم خون چشاتو

قربون چشات آقا، خال رو لبات، میمیرم برات

نیست از من بنده ای گستاخ تر

نیست از انبان من سوراخ تر

یعنی هرچی تو كیسه ام می ریزم، از بین میره

هر چه گندم کاشتم آفت گرفت

مگه پیغمبر نفرمود:الدنیا مرزعة الاخره

هر چه گندم کاشتم آفت گرفت

هر چه توشه داشتم آفت گرفت

آخر ماه رمضونه، دیگه دلم به چی خوش باشه، لیله قدر هم تموم شد

گنج پیدا کردم اما دزد برد

این مجلس ها گنجه، محبت امام زمان (عج) گنجه، از این مجلس فیض بردن فیضه، از مساجد و حسینه ها فیض بردن، خود گناه نكردن گنجه، گرچه واجبه اما خودش گنجه، تو رو خدا راست نمی گم.

گنج پیدا کردم اما دزد برد

نَفس ما را خدمت بی مزد برد

آخه این دزد كجاست میگه نفسته، با یك گناه همه رو خراب كردی

بی ثباتیها نمودم در عمل

شبا اومدم اینجا توبه كردم، اما ثبات نداشت

پا فشاریها نمودم در دغل

شب هایی كه ابوحمزه می خونیم، به اونجایی میرسیم كه ، من برا گناه كردن رشوه میدادم

رشوه ها دادم گنهکاری کنم

زین معاصی مردم آزاری کنم

ناصحان گفتند لیکن کر شدم

خوبها گفتند و من بدتر شدم

بنده ای که دور از معبود شد

امتحانها داده و مردود شد

معصیت پا داد دستم شوق کرد

نَفس دُم جنباند و چشمم ذوق کرد

تازه خودم دیدم به رفیقم هم گفتم نگاه كن ببین، ببین كی داره میاد، ببین چه گناهایی كردی، یكی از دعاهای آخر دهه، اینه:فاغفرلنا تقصیرنا فی، خدایا گناهان قبل ماه رمضان هیچ چی، اما یه سری گناهان كردیم تو خود ماه رمضون، اونهارو ببخش

روید از هر ناله ام زنجیر ها

از بُن هر توبه ام تزویرها

شد میسر لغو در نطق آمدم

ذکر تو گفتم راه خود زدم

لیک با این که به گرداب گناه

دست اندازم به هر برگ و گیاه

هرچه گشتم ای خداوند وَدود

مهربانتر از تو در عالم نبود

الهی العفو

یا الهی سالها اشک روان دادی مرا

اشک نه مولای من دُر گران دادی مرا

اشک دادی تا سیاهی را بشویم از دلم

خوب می دانم چرا آه و فغان دادی مرا

خوب می دانم که دورم از مسیر بندگی

این تو هستی بین خوبانت مکان دادی مرا

العفو

اونهایی كه نماز شب میخونن، چون نزدیكی به حد او اَدنی می رسه، دیگه الهی برداشته میشه، دیگه نزدیكه

خوب می دانم که دورم از مسیر بندگی

این تو هستی بین خوبانت مکان دادی مرا

این چه لطف بی حسابی هست یارب که از وفا

در جواب ناسپاسی آب و نان دادی مرا

خیلی منو شرمنده كردی.

روزهای عمر خود را همچو شب کردم سیاه

باز هنگام سحرها سوز جان دادی مرا

تو اصلاً آبرو ریز نیستی آی خدا،شب ها میام اینجا؛مردم از نفسم استفاده میكنن،اما نمیدونم چه گندی هستم،

هر چه آلوده تر از پیش آمدم بر درگهت

بیشتر در وادی عشقت امان دادی مرا

با وجود بارها بد امتحان پس دادنم

باز هم از نو مجال امتحان دادی مرا

بس که زشتی مرا زیبا نمودی جلوه گر

بر ملائک هم چو یک بنده نشان دادی مرا

ملائكه ی من ببینید بنده ی من،داره با من مناجات می كنه،این بنده ی منه،این بنده ی منه،كی میشنوی این بنده ی منو،وقتی كه تو سجده میگی:سبحان ربی العلی و بحمده

تو خدای منی، تو صفای منی

آشنای منی، تو دوای منی

هم صدای منی، تو برای منی

تو نوای منی، تو خدای منی

تو شفای منی، تو منای منی

آرزوی منی، روبروی منی

تو به سوی منی، تو خدای منی

تو شفای منی، من گدای توأم

بی نوای توأم، آشنای توأم

تو خدای منی، تو کریم منی

تو رحیم منی، تو عطوف منی

تو رئوف منی، تو حبیب منی

تو مجیب منی، تو طبیب منی

تو كریم منی، تو رحیم منی

تو خدای منی

من اسیر توأم، من فقیر توأم

تو خدای منی

من كجا تو كجا، آشنا آشنا

همه برا من غریبه اند غیر از خودت

با وفا باوفا

تو خدای منی

بر درت آمدم، رو سیاه و بدم

راهم افتاد،نه اینكه بیام؛داشتم از اینجا رد میشدم،اومدم تو

بر درت آمدم، رو سیاه و بدم

حلقه بر در زدم

یا علی یا علی

خانه زاد خدا

بهترین یار ما

مرا ببخش ای خدای من

تویی یگانه دوای من

توی همیشه نوای من

به کوی عفوت نشسته ام

من از فراق تو خسته ام

به عشق مولای عارفان

دخیل حیدر ببسته ام

تو آگهی از نهان من

که خانه ات شد جنان من

منم منم میهمان تو

تویی تویی میزبان من

به رحمت واسعه حسین

به سوز و آوای زینبین

بیا و بگذر از این گدا

به مجتبا نور هر دو عین

من آمدم رو سیه ولی

به سینه دارم غم علی

به عشق  پاک علی نما

دل  سیا هم تو منجلی

علی علی جان علی علی

الا به رویم گشوده در

مرا ببخش و مرا  ببر

در این غم و غصه ی علی

به جان زهرا مرا بخر

ای نوای دل بینوای من خدای من

درد من، طبیب من، دوای من، خدای من

بر در خانه ی تو هدیه ی ناقابل من

ذکر من ناله ی من دعای من خدای من

این تو و کرامت و بزرگی و عنایتت

این من و جرم من و خطای من خدای من

حلقه های گنهم به یکدگر متصلند

بسته در سلسله دست و پای من خدای من

یا عبادی الذین اسرفوا کلام توست

ربنا اغفر لنا ندای من خدای من

به علی قسم مرا به صاحب الزمان ببخش

که بود امام و مقتدای من خدای من

شاکرم حضرت دلدار صدا کرده مرا

شاکرم بهر خودش یار جدا کرده مرا

از کجا لطف خدا شامل حالم شده است

گوییا یار سفر کرده دعا کرده مرا

من کجا محفل ذکر سحر دل شدگان

سبب از چیست که حق اهل بکاء کرده مرا

از خرابی گنه کیست نجاتم داده

آشنای حرم عشق خدا کرده مرا

روز پر معصیتم را چه کسی بخشیده

سائل نیمه شب خوان عطا کرده مرا

کیست ظلمت ز دلم برده و نورم داده

بین این سینه زنان جلوه نما کرده مرا

شکر حق هیئتیم سینه زنی پر شورم

کربلاییی شدم و یار صدا کرده مرا

خادم صحن و سرای پسر فاطمه ام

صاحب کرببلا، کرببلا کرده مرا